Αρκτικό Τραγούδι

Για τις μέρες που ο ήλιος δε δύει,

τις νύχτες που δεν τελειώνουνε ποτέ...

Σε εκείνα τα μαγευτικά μέρη 

χάθηκε και πάλι η σκέψη μου.

Εκεί που άλλοτε η ελπίδα σώζεται

και άλλοτε, φαίνεται σαν να μην έρχεται ποτέ.

Μέσα σε πυκνά δάση με πανύψηλα δέντρα

και κοντά σε παγωμένες λίμνες περιπλανιέται ο νους,

συναντά αγαπημένα πρόσωπα που ξυπνάνε αναμνήσεις,

θυμάται αισθήσεις που πρωτογεννήθηκαν μέσα στην παγωνιά.

Mια παγωνιά που μόνο κρύο δεν έφερε στην καρδιά μου,

αλλά τη γέμισε με όλο το φως που έλειπε από το χειμερινό ουρανό.

Και τώρα πια που ο καιρός πέρασε

και τα μέρη αυτά, τα αγαπημένα

δεν είναι παρά ένα μακρινό όνειρο,

η καρδιά μου και πάλι, εκεί προστρέχει,

-διέξοδος από μια πραγματικότητα

που συνεχίζει να την απογοητεύει-.

Η καρδιά μου άνηκε,

ανήκει,

και θα ανήκει εκεί,

στη χώρα με τις ατέλειωτες μέρες και τις ατέλειωτες νύχτες.

Nocturne

Είναι από εκείνες τις νύχτες και σήμερα,

από εκείνες που οι σκέψεις σου στήνουν χορό στο κεφάλι σου.

Πιάνεις το στυλό να τις περάσεις στο χαρτί, αλλά μάταια,

τα μάτια σου χάνονται σε μια νέα λευκή άβυσσο.

Είναι από εκείνες τις νύχτες που η μνήμη ξυπνά,

θυμίζει

και ας επιμένεις εσύ να ξεχνάς.

Είναι από εκείνες τις νύχτες που τα σωθικά και η καρδιά σου 

είναι έτοιμα να εκραγούν

συλλογιζόμενη όλα αυτά που ήθελες να πεις,

μα δεν είπες,

ή ίσως δε σε αφήσαν να πεις,

όλα αυτά που ήθελες να ζήσεις,

μα δεν έζησες,

όλα τα "σ' αγαπώ" που δεν άκουσες.

Είναι μια από τις νύχτες που σε κάνουν να ονειρεύεσαι,

να ελπίζεις,

να χάνεσαι σε κόσμους δικούς σου,

φτιαγμένους από μαύρο μετάξι και χρυσαφιές ηλιαχτίδες.

Και όλα αυτά από την αρχή,

ξανά και ξανά,
από εκείνες τις νύχτες είναι και αυτή σήμερα.