23.6.17

Οι Επισκέπτες



Σαν καλοί νοικοκυραίοι που είμαστε,
φοράμε τα γιορτινά μας 
και περιμένουμε τους επισκέπτες.

Το κουδούνι χτυπά, φτάσανε και απόψε.
Μικρές στιγμές χαράς με πρόωρη ημερομηνία λήξης στο κατώφλι μου
και εγώ σπεύδω να τις υποδεχτώ,
ίσα για να τραφεί με ματαιότητα η ελπίδα μου ότι αυτήν τη φορά,
οι επισκέπτες μου ήρθαν για να μείνουν.


19.6.17

Τα Θελήματα



I

Γνωρίζω τι θέλω
ή τουλάχιστον γνωρίζω τι θέλουν οι άλλοι για μένα,
ένα και το αυτό δεν είναι στην τελική;

II

Γνωρίζω τι θέλω
ή τουλάχιστον νομίζω ότι γνωρίζω,
αλλιώς γιατί ακόμη δεν έγινα αυτό που ήθελα;


16.6.17

Μεγαλούπολη



Αγαπάμε τις μεγαλές πόλεις γιατί σ' αυτές κρυβόμαστε καλύτερα. Όσο μεγαλύτεροι οι δρόμοι, τόσο μικρότεροι φαντάζουμε εμείς, όσο περισσοτέροι οι άνθρωποι που περπατούν δίπλα μας και μας προσπερνούν βιαστικά, τόσο πιο ασήμαντοι γινόμαστε εμείς. Η τέλεια ευκαιρία να "χαθούμε" μέσα στο πλήθος, ελπίζοντας πως μέσα σ' αυτό θα κρυφτούν και οι δαίμονές μας. Πρέπει να παραδεχτούμε πως το «άγνωστοι μεταξύ αγνώστων» μπορεί να γίνει αρκετά ελκυστικό, ιδιαίτερα σε καιρούς που όλα τριγύρω μοιάζουν πιο ανακυκλώσιμα από ποτέ και τα αδιέξοδα αρχίζουν να πληθαίνουν. Σκεφτείτε το, νέα αρχή, σε νέα πόλη που κανείς δεν ξέρει σχεδόν κανέναν και κυρίως εσένα! Κανένα παρελθόν να σου υπαγορεύει πώς να συνεχίσεις να ζεις με τα ίδια λάθη, μόνο ένα παρόν που σου δίνει την ευκαιρία να γίνεις όποιος θέλεις, να γίνεις ο πραγματικός σου εαυτός. Μικρή όαση στην έρημο της απογοήτευσης, της βαρεμάρας και της αποτυχίας.

Και μέσα σ' όλα αυτά, εγώ αναρωτιέμαι: Μέχρι πότε θα υπάρχουν όλο και μεγαλύτερες πόλεις, όταν έγω θα έχω πια βερεθεί τις παλιές; Και οι φίλοι που θα αφήνω κάθε φορά πίσω; Είναι αυτήν η λύση που ψάχνω τελικά ή απλά η φυγή έγινε το αγαπημένο μου παιχνίδι;


14.6.17

Μνεία



Αλίμονο μονάχα...

Για εκείνους που βρέθηκαν
σε τούτη τη ζωή μονάχοι.
Άγγιγμα χεριού και φίλημα γλυκό
ακόμη λαχταρούν.

Για εκείνες που τόλμησαν να ελπίσουν
πως αυτή η μέρα θα ήταν αλλιώτικη.
Νύχτωσε και σήμερα και ο ουρανός,
τα ίδια μαύρα χρώματα φοράει.

Για εκείνους που μάθανε
να μιλάνε σε κόσμους βουβούς.
Φιμώστε τα στόματά σας,
να είστε ασορτί με την πλειοψηφία.

Για εκείνες που μάθανε να ρίχνουν
τύψεις στην καρδιά τους,
και μετά να της βάζουν φωτιά.
Η καρδιά με τίποτα άλλο δε τρέφεται,
παρά με αγάπη.

Αλίμονο για εκείνους και εκείνες
που ζωγραφίσανε πολύγωνα,
ενώ οι άλλοι σχημάτιζαν κύκλους.
Στην πυρά όλοι τους,
μην τυχόν και αλλάξει ο Λίβας πορεία.


7.6.17

Χρονική Πρόταση



Μέσα στην παραζάλη του Χρόνου
έχασα το μέτρημα.
Πόσοι χειμώνες, πόσα καλοκαίρια
πέρασαν από πάνω μου;

Οι αναμνήσεις πια άρχισαν να ξεθωριάζουν,
όπως οι σειρές από μολύβι στα χρησιμοποιημένα τετράδια.
Συχνά, πιο πολύ σε όνειρο φέρνουν.
Υπενθύμιση για όλα αυτά που μέλλουν να χαθούν στη δίνη Του.

Απέναντι στη δίνη αυτή,
άπραγη μένω,
ακίνητη.
Στιγμές περνούν από μπροστά μου,
μα εγώ έχω τα μάτια κλειστά.

Είναι και αυτός ο φόβος βλέπεις,
φόβος μη χάσω,
μην πονέσω,
μην απογοητευτώ,
ο φόβος για ζωή
που με κρατάει πίσω.

Όμως στην κούρσα Του,
ξεμένω πίσω.
Πότε θα έρθει η μέρα
που θα αρχίσω να ζω;