Ζήσαμε εγκλωβισμένοι, φροντίζοντας πάντα να μονώνουμε καλά τις αισθήσεις με μια ανικανοποίητη δίψα για αποδοχή, για προσοχή, για ένα περίτεχνα τυλιγμένο πακέτο ευτυχίας που δεν έφτασε ποτέ στην πόρτα μας.
Μετρηθήκαμε, κόψαμε, ράψαμε, διπλωθήκαμε για να χωρέσουμε σε καλούπια που άλλοι σχεδιάσανε για μας.
Πνιγήκαμε σε ξένες θάλασσες των "πρέπει" και των "θέλω" και πνίξαμε σκέψεις, όνειρα και πόθους σε άδειους πάτους ποτηριών.
Σιωπήσαμε σε στιγμές που η φωνή μας έπρεπε να κόψει την ανάσα μας από την προσπάθειά της να γκρεμίσει τους τοίχους.
Στοιχειωθήκαμε από ιδέες και ιδανικά που ψαρέψαμε μέσα από σπασμένες οθόνες και δεν ικανοποιήσαμε ποτέ.
Ψυχές μόνες, ξεχασμένες.
Ψυχές που δεν αγαπήθηκαν ποτέ.
Αυτό είμαστε.
Και έτσι μονάχοι όπως μάθαμε να πορευόμαστε,
στροβιλιζόμαστε στη δίνη της απελπισίας μας.
Μα εγώ ελπίζω ακόμα.
Ελπίζω σε σένα, γλυκέ μου.
Γιατί η ζωή είναι μικρή
και εγώ νιώθω να χάνομαι μέσα στο πέρασμά της.
Γλυκέ μου, τράβα με κοντά σου
και σώσε με από το βούρκο της ψυχής μου, γιατί χάνομαι.
Σε περιμένω.
Είσαι η τελευταία μου ελπίδα.
Αλλιώς, άσε με να βυθίζομαι στην ατέρμονη θλίψη και μοναξιά.
Η ζωή είναι πανέμορφη, αλλά σύντομη σαν ένα βλεφάρισμα
και εγώ θέλω να δοκιμάσω τόσα νέα πράγματα.
Θέλω να την ξεζουμίσω.
Μα ο χρόνος είναι ελάχιστος και εγώ ξεμένω πίσω.
Βιάσου λοιπόν, γλυκέ μου.
Δε θα είμαι εδώ για πολύ ακόμη.
'Ελα να την ξεζουμίσουμε μαζί.
Έλα να ενωθούμε,
να ταξιδέψουμε σε μέρη που μόνο εμείς ξέρουμε.
Έλα να αγαπηθούμε, γλυκέ μου.
Σε περιμένω.
Γιατί ο ουρανός έχει αμέτρητα αστέρια
και εμείς πρέπει να τα μετρήσουμε μαζί.
Έλα να αγγίξουμε μαζί το άπειρο
και να κοροϊδέψουμε την αιωνιότητα.
Γιατί ο έρωτάς μας θα μείνει αιώνιος,
θα γεννήσει αναμνήσεις.
Ξημέρωσε και σήμερα και εγώ,
πάλι άγρυπνη,
σε περιμένω, γλυκέ μου
και ανυπομονώ.
Και ελπίζω και χαίρομαι
και απελπίζομαι και περιμένω.
Από την αρχή ξανά και ξανά.
Μα εσύ δε φαίνεσαι να έρχεσαι,
και ο χρόνος περνά, γλυκέ μου
και εγώ χάνομαι.
Συχνά, κάπου μεταξύ πρώτων γνωριμιών και συστάσεων τυχαίνει να με ρωτάνε από πού είμαι. Πάντα με δυσκόλευε αυτήν η ερώτηση, εξάλλου, δε νομίζω να έχετε ακουστά το μέρος όλοι εσείς που μεγαλώσατε σε σπιτικά γεμάτα αγάπη...
Από τη χώρα της Μιζέριας είμαι λοιπόν. Λίγοι την ξέρουν, ακόμη λιγότεροι την επισκέφθηκαν. Ανάμεσα σε πυκνά κωνοφόρα δάση και χτισμένη στις απότομες πλαγιές ενός άγνωστου βουνού, φροντίζει να μένει καλά κρυμμένη μονάχα για τους πραγματικά ευλαβείς προς την άρνηση κάθε χαράς και ευχαρίστησης.
Σ' αυτήν τη χώρα, ο ουρανός είναι γκρίζος, ντυμένος συνήθως με ένα ανάλαφρο πέπλο ομίχλης και νυχτολούλουδα σε αποχρώσεις του καφέ ξεφυτρώνουν άγρια κατά μήκος όλων των δρόμων. Ζώα άλλα δε θα συναντήσεις στους δρόμους της πέρα από αλυσοδεμένα κουτάβια, ξεχασμένα να υποφέρουν για μια σκυλίσια αιωνιότητα. Τα σπίτια είναι χτισμένα διάσκορπα, μακριά το ένα από το άλλο, να ταιριάζουν με την αποξένωση αυτών που τα κατοικούν.
Στη χώρα της Μιζέριας, φημισμένης για τις διαλυμένες της οικογένειες, υπάρχει και ένα σπίτι με τρία πατώματα, το σπίτι μου. Συχνά το επισκέπτομαι όταν χρειάζομαι λίγη δόση κριτικής, γκρίνιας και φυσικά... μιζέριας.
Αγαπημένος ο τόπος που μεγαλώσαμε, ριζωμένος βαθιά στο ποιοι γίναμε σήμερα.
