Ζήσαμε εγκλωβισμένοι, φροντίζοντας πάντα να μονώνουμε καλά τις αισθήσεις με μια ανικανοποίητη δίψα για αποδοχή, για προσοχή, για ένα περίτεχνα τυλιγμένο πακέτο ευτυχίας που δεν έφτασε ποτέ στην πόρτα μας.
Μετρηθήκαμε, κόψαμε, ράψαμε, διπλωθήκαμε για να χωρέσουμε σε καλούπια που άλλοι σχεδιάσανε για μας.
Πνιγήκαμε σε ξένες θάλασσες των "πρέπει" και των "θέλω" και πνίξαμε σκέψεις, όνειρα και πόθους σε άδειους πάτους ποτηριών.
Σιωπήσαμε σε στιγμές που η φωνή μας έπρεπε να κόψει την ανάσα μας από την προσπάθειά της να γκρεμίσει τους τοίχους.
Στοιχειωθήκαμε από ιδέες και ιδανικά που ψαρέψαμε μέσα από σπασμένες οθόνες και δεν ικανοποιήσαμε ποτέ.
Ίσως μπορούσαμε και καλύτερα τελικά...