29.8.17

Υψοφοβία



Πολλές φορές σκέφτομαι τις ανθρώπινες σχέσεις σα μια συναισθηματική ελεύθερη πτώση. Γονείς, φίλοι, γνωστοί, παραστέκουν στο κατώφλι του χάους που σε κατακλύει, προσπαθούν με κάθε τρόπο να περισώσουν όσα κομμάτια σου δεν χάθηκαν μέσα σ' αυτό. Αυτό που εσύ μονάχα έχεις να κάνεις, απλούστατο, η ανθρώπινη επαφή στην πιο αγνή της μορφή... να εμπιστευτείς. Να φτάσεις στην κορυφή του βουνού, το οποίο εσύ η ίδια χρόνια έχτιζες για να σε κρύβει καλά, να σε φυλάει απ' τους άλλους, και να πέσεις, να πέσεις στην αγκαλιά όλων εκείνων των ανθρώπων που είναι δίπλα σου. Έτσι απλά, δίχως δισταγμούς, δίχως δεύτερες σκέψεις.

Εγώ όμως... εγώ έχω υψοφοβία. Πτώση μετά την πτώση και κανείς δεν ήταν εκεί για να με πιάσει. Κάθε φορά πονούσε και περισσότερο. Και ο πόνος συσσωρεύτηκε, και η ψυχή φοβήθηκε, μαζέυτηκε, μίσησε τα ύψη. Μη με ρωτάτε λοιπόν άλλο πια, πώς απέκτησα την υψοφοβία μου...


22.8.17

Συμπαντικά



Έψαξα, ρώτησα για σένα, περιπλανήθηκα. Κοίταξα σε πεδιάδες, σε βουνά, σε πόλεις, σε λιμάνια μικρά και μεγάλα. Ρώτησα τους ντόπιους, ρώτησα τους περαστικούς. Και όταν τελείωσαν και αυτοί και δεν έμενε κανένας άλλος να ρωτήσω, έψαξα σε κόσμους μαγικούς, ονειρεμένους, σε κόσμους της φαντασίας μου, αλλά δεν ήσουν ούτε εκεί, δε σε βρήκα.

Δε σταμάτησα να σε αναζητώ από εκείνη την καλοκαιρινή βραδιά, ναι, εκείνη με το ελαφρύ αεράκι που πρωτοείδα το πρόσωπό σου. Θες από πόθο, θες από συνήθεια, θες από μανία, ούτε και εγώ μπορώ να τα ξεχωρίσω πια. Λες και τρύπωσες κρυφά στο κορμί μου και μου έκλεψες την καρδιά.

Άλλοι μου είπαν πως δε σε ξέρουν, πως δε σε έχουν ξαναδεί και άλλοι, πως η φωτογραφία σου - που είχα κλέψει κρυφά από το σπίτι σου για να σε θυμάμαι - δεν τους θυμίζει κάτι. Συνάντησα όμως και μια μαύρη σκιά, από αυτές που το βράδυ μεταμορφώνονται σε εφιάλτες. Αυτή σε αναγνώρισε. Φάνηκε σα να σε ήξερε καιρό. «Μη δίνεις σημασία σε αδιέξοδα» μου είπε, και μετά μουρμούρισε κάτι για πεδία και κενά. Και τότε, είναι που με θρυμματισμένη καρδιά εγώ, κατάλαβα πως αυτό είναι το "δε σ' αγαπά" στα "συμπαντικά" και σταμάτησα να ψάχνω πια για σένα.

Αντίο. Σιχαίνομαι που κλείνω έτσι την ιστορία μας, αλλά ίσως δεν ήταν ποτέ γραφτό για να σε βρω.


16.8.17

Το Ζύγιασμα



Κι' όσες φορές κι' αν τη ζωή ζυγίσω,
το βάρος ασήκωτο,
πέφτει στα πόδια μου,
το δρόμο μού δείχνει προς τα κάτω.


3.8.17

Σούρουπο



Έχει μια ξεχωριστή ομορφιά το σούρουπο. Είναι κάτι στον τρόπο που τα σύννεφα
αγκαλιάζουν με ροδαλά χρώματα τον ουρανό. Είναι η ώρα των ονειροπόλων, των εραστών της νοσταλγίας, όλων εκείνων που μελαγχολούν με το που πέσει ο ήλιος. Η ώρα που οι πλατείες ερημώνουν από παιδιά που παίζαν εκεί και φωνάζαν, και τα φώτα των δρόμων ανάβουν για να προϋπαντήσουν με τη λάμψη τους την άφιξη της νύχτας.