Πολλές φορές σκέφτομαι τις ανθρώπινες σχέσεις σα μια συναισθηματική ελεύθερη πτώση. Γονείς, φίλοι, γνωστοί, παραστέκουν στο κατώφλι του χάους που σε κατακλύει, προσπαθούν με κάθε τρόπο να περισώσουν όσα κομμάτια σου δεν χάθηκαν μέσα σ' αυτό. Αυτό που εσύ μονάχα έχεις να κάνεις, απλούστατο, η ανθρώπινη επαφή στην πιο αγνή της μορφή... να εμπιστευτείς. Να φτάσεις στην κορυφή του βουνού, το οποίο εσύ η ίδια χρόνια έχτιζες για να σε κρύβει καλά, να σε φυλάει απ' τους άλλους, και να πέσεις, να πέσεις στην αγκαλιά όλων εκείνων των ανθρώπων που είναι δίπλα σου. Έτσι απλά, δίχως δισταγμούς, δίχως δεύτερες σκέψεις.
Εγώ όμως... εγώ έχω υψοφοβία. Πτώση μετά την πτώση και κανείς δεν ήταν εκεί για να με πιάσει. Κάθε φορά πονούσε και περισσότερο. Και ο πόνος συσσωρεύτηκε, και η ψυχή φοβήθηκε, μαζέυτηκε, μίσησε τα ύψη. Μη με ρωτάτε λοιπόν άλλο πια, πώς απέκτησα την υψοφοβία μου...