Αγαπάμε τις μεγαλές πόλεις γιατί σ' αυτές κρυβόμαστε καλύτερα. Όσο μεγαλύτεροι οι δρόμοι, τόσο μικρότεροι φαντάζουμε εμείς, όσο περισσοτέροι οι άνθρωποι που περπατούν δίπλα μας και μας προσπερνούν βιαστικά, τόσο πιο ασήμαντοι γινόμαστε εμείς. Η τέλεια ευκαιρία να "χαθούμε" μέσα στο πλήθος, ελπίζοντας πως μέσα σ' αυτό θα κρυφτούν και οι δαίμονές μας. Πρέπει να παραδεχτούμε πως το «άγνωστοι μεταξύ αγνώστων» μπορεί να γίνει αρκετά ελκυστικό, ιδιαίτερα σε καιρούς που όλα τριγύρω μοιάζουν πιο ανακυκλώσιμα από ποτέ και τα αδιέξοδα αρχίζουν να πληθαίνουν. Σκεφτείτε το, νέα αρχή, σε νέα πόλη που κανείς δεν ξέρει σχεδόν κανέναν και κυρίως εσένα! Κανένα παρελθόν να σου υπαγορεύει πώς να συνεχίσεις να ζεις με τα ίδια λάθη, μόνο ένα παρόν που σου δίνει την ευκαιρία να γίνεις όποιος θέλεις, να γίνεις ο πραγματικός σου εαυτός. Μικρή όαση στην έρημο της απογοήτευσης, της βαρεμάρας και της αποτυχίας.
Και μέσα σ' όλα αυτά, εγώ αναρωτιέμαι: Μέχρι πότε θα υπάρχουν όλο και μεγαλύτερες πόλεις, όταν έγω θα έχω πια βερεθεί τις παλιές; Και οι φίλοι που θα αφήνω κάθε φορά πίσω; Είναι αυτήν η λύση που ψάχνω τελικά ή απλά η φυγή έγινε το αγαπημένο μου παιχνίδι;