Μέσα στην παραζάλη του Χρόνου
έχασα το μέτρημα.
Πόσοι χειμώνες, πόσα καλοκαίρια
πέρασαν από πάνω μου;
Οι αναμνήσεις πια άρχισαν να ξεθωριάζουν,
όπως οι σειρές από μολύβι στα χρησιμοποιημένα τετράδια.
Συχνά, πιο πολύ σε όνειρο φέρνουν.
Υπενθύμιση για όλα αυτά που μέλλουν να χαθούν στη δίνη Του.
Απέναντι στη δίνη αυτή,
άπραγη μένω,
ακίνητη.
Στιγμές περνούν από μπροστά μου,
μα εγώ έχω τα μάτια κλειστά.
Είναι και αυτός ο φόβος βλέπεις,
φόβος μη χάσω,
μην πονέσω,
μην απογοητευτώ,
ο φόβος για ζωή
που με κρατάει πίσω.
Όμως στην κούρσα Του,
ξεμένω πίσω.
Πότε θα έρθει η μέρα
που θα αρχίσω να ζω;