τις νύχτες που δεν τελειώνουνε ποτέ...
Σε εκείνα τα μαγευτικά μέρη
χάθηκε και πάλι η σκέψη μου.
Εκεί που άλλοτε η ελπίδα σώζεται
και άλλοτε, φαίνεται σαν να μην έρχεται ποτέ.
Μέσα σε πυκνά δάση με πανύψηλα δέντρα
και κοντά σε παγωμένες λίμνες περιπλανιέται ο νους,
συναντά αγαπημένα πρόσωπα που ξυπνάνε αναμνήσεις,
θυμάται αισθήσεις που πρωτογεννήθηκαν μέσα στην παγωνιά.
Mια παγωνιά που μόνο κρύο δεν έφερε στην καρδιά μου,
αλλά τη γέμισε με όλο το φως που έλειπε από το χειμερινό ουρανό.
Και τώρα πια που ο καιρός πέρασε
και τα μέρη αυτά, τα αγαπημένα
δεν είναι παρά ένα μακρινό όνειρο,
η καρδιά μου και πάλι, εκεί προστρέχει,
-διέξοδος από μια πραγματικότητα
που συνεχίζει να την απογοητεύει-.
Η καρδιά μου άνηκε,
ανήκει,
και θα ανήκει εκεί,
στη χώρα με τις ατέλειωτες μέρες και τις ατέλειωτες νύχτες.