Τα δάχτυλά μου όμως,
δε λένε να ξεκολλήσουν από το πληκτρολόγιο.
Φοβάμαι να μείνω μόνη με τις σκέψεις μου,
να αντιμετωπίσω τους μεταμεσονύκτιους φόβους μου.
Σκέφτομαι εσένα,
το νεκρό παιδί της φωτογραφίας,
το στραγγαλισμό της πόρνης,
τον ξυλοδαρμό της τρανς.
Σκέφτομαι όλα τα "σ' αγαπώ" που δεν είπα, που δεν άκουσα.
Ξέρω, είναι όλα συγκεχυμένα στο μικρό, μπερδεμένο μου μυαλό.
Πώς μπλέκονται όλα αυτά μεταξύ τους;
Απάντηση δεν έχω,
ξέρω μονάχα πως όλα είναι κομμάτια μιας πικρής ζωής.
Και εγώ κλαίω, και θρηνώ.
Θρηνώ το θάνατο,
το στραγγαλισμό,
τον ξυλοδαρμό,
τη χαμένη μου αγάπη για σένα.
Θέλω να σταματήσω, αλλά βλέπεις,
τα δάκρυά μου δοξάζουν το νόμο του Νεύτωνα με ευλαβική μεγαλοπρέπεια
και δε μπορώ να τα συγκρατήσω πια.