Απογευματινή Βόλτα

Με ένα άδειο μυαλό που ξέμεινε από λέξεις

και μια χαλασμένη καρδιά, ανίκανη να ξαναβρεί τη ζεστασιά της,

περιπλανιέμαι σα σκιά στους δρόμους της πόλης,

άχαρη, σφιγμένη, τρομοκρατημένη από τον κόσμο που με προσπερνά αδιάφορα.

Πνίγομαι, χρειάζομαι αέρα!

Βηματίζω γρήγορα για να ξεφύγω από την ιδέα Σου.

Μάταια. Εσύ πάντα θα με προφταίνεις.

Να μου θυμίζεις όλα εκείνα που δεν είμαι και δε θα μπορέσω ποτέ να γίνω,

να μου θυμίζεις όλα εκείνα που δε θα μπορέσω ποτέ να γίνω... για σένα.

Μα η ανάσα δε μού φτάνει, πνίγομαι!

Διασχίζω το πλήθος με μόνη μου άμυνα τη μουσική που βγαίνει από τα ακουστικά μου,

νιώθοντας τόσο μόνη μέσα σ' αυτό, τόσο λιγοστή.

Χάνομαι μέσα στη μελωδία και προχωρώ ψάχνοντας μια γωνιά να χωρέσει και απόψε, σιωπηλά, και το δικό μου πόνο.

Δεν είναι όμορφες αυτές οι απογευματινές βόλτες;